Pinacoteca galega contemporánea	imprimir
Os renovadores (Salas 1.5 - 1.6)

Sala. 1.5. - A ruptura do oficio

A partir dos primeiros anos da década dos anos vinte do  século pasado, artistas, críticos e diletantes toman conscencia e  denuncian o carácter provinciano e atrasado da arte española  realizada ou exposta en Madrid.  En Galicia a tendencia cristaliza, en primeiro lugar, nun rexeitamento da arte académica das exposicións nacionais, pero máis na forma que nos temas. A ruptura do oficio convértese entón en meta, pois permitía engarzar coa arte popular e tradicional galega e por outra banda, dar impronta de arte moderna pois entroncaba co expresionismo e as vangardas. CASTELAO constatou  esta opción pola arte popular, o  primitivismo, o expresionismo.

Na sala apreciamos diferentes solucións: a  determinada ruptura do oficio no caso de COLMEIRO, FRAU ou VIRXILIO BLANCO; pasando pola actitude de MASIDE que pretende a creación dun novo oficio a partir da ruptura do anterior; o que aparece plenamente conseguido en SOUTO, o máis destacado da xeración dos chamados NOVOS.

Noticias dos homes. Luis Seoane. 1969. Óleo sobre lenzo.

Sala 1.6. - Reflexión sobre os medios da forma: debuxo cor e textura

No seu intento de renovación, a arte galega  a partir dos anos ‘30 desenvolveu a reflexión sobre os diversos medios que compoñen a forma. A cor libérase nas obras de VIRXILIO BLANCO e  COLMEIRO e asume un carácter máis construtivo en MASIDE. A  demanda de cor e textura reflíctese na  obra de TORRES e tamén na de SOUTO. LAXEIRO en “Nenos xogando” queda coa textura pero renuncia  á cor  para adecuar a plasmación ao  lóbrego do  tema.

SOUTO fará da  cor a base do deseño eliminando progresivamente os referentes figurativos, vía  que culminará plenamente en SEOANE, quen acomete directamente a bidimensionalidade, a renuncia á  luz e a separación total do debuxo e a cor.