Pazo e pinacoteca antiga	imprimir
O salón dourado

Trátase sen dúbida dunha das estancias máis singulares do pazo de Castrelos. É con toda probabilidade unha creación do século XX, sobre a planta orixinal do XVII. Na habitación o interiorista tratou de recrear un pequeno salón privado palaciano polo que se permitiu un maior desenfado decorativo. Xorde así un ambiente apropiado para a sottovoce, a conversa, tomar té, algún refrixerio, escoitar música de cámara, etc... Os coquetos sotobancos que se abren no muro dos pazos, baixo as ventás, chámanse en Galicia faladoiros ou namoradoiros, o que xa indica en parte a súa función como lugar para falar ou seducir.

O salón dourado

A sensualidade da decoración do pequeno salón está subliñada coa profusión do dourado tanto nas orlas e molduras das paredes, en estilo español isabelino; coma no  mobiliario (vitrina, biombo, mesas e cadeiras, espellos) de estilo francés Luis XVI; ou nas estampas orientais do papel pintado das paredes, moi do gusto das chineirías do XVIII, o que se marca aquí por unha mesa velador de dous pisos que sostén na súa tapa un curioso incensario de bronce oriental en forma de xinete.

A mellor porcelana dese século ten dous fermosos exemplos neste salón. Na mesiña central, de Saxonia, o reloxo e a parella de candelabros. Son pezas de porcelana branca, pintadas a man cun bonito colorido, para representar idílicas paisaxes nas peañas; o estampado floral das vestimentas dos personaxes; e as minúsculas e variadas follas e flores que invaden os brazos dos candelabros. No reloxo central, que aínda funciona, descansa unha dona melancólica que sostén na man dereita languidamente unha pequena flor mentres parece contemplar o lento transcorrer do tempo.

Baixo o espello máis grande da sala, sobre a consola correspondente, podemos ver unha peza de Sèvres, a outra gran fábrica de porcelana europea do século XVIII. Trátase dun vaso azul de característico brillo metálico, decorado cunha estampa anecdótica e dúas asas de bronce con forma de cabeza de carneiro.